Długowieczne, szybko rosnące drzewo o stożkowatym pokroju, osiągające w wieku 80-100 lat 25-35 m wysokości. Nawet w starszym wieku drzewo zachowuje gęstą, regularną koronę zakończoną ostrym, wąskim wierzchołkiem, której średnica u podstawy pnia może dochodzić do kilkunastu metrów. Dolne gałęzie często pokładają się na ziemi i zakorzeniają. Pień rozszerzony u nasady, pokryty czerwonobrązową korą, łuszczącą się grubymi, długimi płatami. Gałązki płaskie, ułożone wzdłuż pędów w dwóch szeregach, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu niebieskawe, matowe, z białym rysunkiem aparatów szparkowych, pokryte woskowym nalotem. Po roztarciu intensywnie pachną. Liście w postaci silnie spłaszczonych łusek z odstającymi czubkami, długości 6 mm, na pędach zaostrzone, na gałązkach tępe. Szyszki jajowate, długości 10-12 mm, złożone z 10-12 różnej długości łusek, zielone, po dojrzeniu jasnobrązowe. Drzewo najlepiej rośnie w chłodnym, wilgotnym klimacie morskim. Wymaga gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych. Na glebach suchych część gałązek może brązowieć i zasychać, niemniej jednak żywotnik olbrzymi charakteryzuje się większą wytrzymałością na suszę, niż żywotnik zachodni. Drzewa preferują stanowiska słoneczne, chociaż nieźle znoszą zacienienie. W starszym wieku gatunek wytrzymały na niskie temperatury, ale młode rośliny mogą być uszkadzane przez silne mrozy. Polecany do uprawy w dużych ogrodach i parkach, gdzie najefektowniej prezentują się pojedynczo lub w luźnych grupach, najlepiej w pobliżu zbiorników wody. Nadaje się do sadzenia w formie szpalerów oraz w kompozycjach z innymi drzewami iglastymi.
